توسط بابا مجتبی
| پنجشنبه بیست و نهم اردیبهشت ۱۴۰۱ | 17:34
دختر نازم سلام. عشق من، این روزها درگیر امتحاناتت هستی و بیش از همیشه سرت شلوغه و وقت واسه من نداری. جدا از امتحاناتت، فعالیت توی گروه مجازی، رفتن به پارک و بازی با دوستات و... که همشون واسه یه دختر نوجوون لازمن باعث میشه نتونیم وقت بزاریم. از یه طرف دلم تنگ شده واسه پیچیدن به هم، وقت گذاشتن، شنیدن " و مثل وقت" ازت و بازی های دو نفره و از طرف دیگه باید قبول کنم که دیگه نوجوون شدی و وقت گذرونی با دوستات واست لذت بخشه. درک میکنم ولی دلم تنگه و از طرفی خوشحالم که از تولدت تا الان تا تونستیم با هم وقت گذاشتیم و لذتش رو درک کردم.
عااااااااشقتم
اما انقدر بهت خوش گذشت که گفتی من هر ماه باید بیام و همین ترن هوایی رو سوار شم. سالها بود که آرزوش رو داشتی ئ هر بار بهت می گفتیم هنوز بزرگ نشدی. راستی دو تا بازی پرهیجان دیگه هم با می می انجام دادید که اسماشون یادم نیست. یکییش یه تاب بود که کم کم بالا می رفت و بعد با سرعت می چرخید و یکی دیگه هم توصیفش برام سخته
ولی خیلی هیجان داشت ظاهرا".
