http://delaramejoon.blogfa.com

اینم شعری از سنایی که مامانی واسم فرستاد. تقدیم به تو دختر نازم

جمالت کرد جانا هست ما را

جلالت کرد ماها پست ما را

دل آرا ما نگارا چون تو هستی

همه چیزی که باید هست ما را

شراب عشق روی خرمت کرد

بسان نرگس تو مست ما را

اگر روزی کف پایت ببوسم

بود بر هر دو عالم دست ما را

تمنای لبت شوریده دارد

چو مشکین زلف تو پیوست ما را

چو صیاد خرد لعل تو باشد

سر زلف تو شاید شست ما را

زمانه بند شستت کی گشاید

چو زلفین تو محکم بست ما را

یاد تو می‌رفت و ما عاشق و بی‌دل بدیم

پرده برانداختی کار به اتمام رفت

ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت

سرو نروید به بام کیست که بر بام رفت

مشعله‌ای برفروخت پرتو خورشید عشق

خرمن خاصان بسوخت خانگه عام رفت

عارف مجموع را در پس دیوار صبر

طاقت صبرش نبود ننگ شد و نام رفت

گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی

حاصل عمر آن دمست باقی ایام رفت

هر که هوایی نپخت یا به فراقی نسوخت

آخر عمر از جهان چون برود خام رفت

ما قدم از سر کنیم در طلب دوستان

راه به جایی نبرد هر که به اقدام رفت

همت سعدی به عشق میل نکردی ولی

می چو فروشد به کام عقل به ناکام رفت

چه نیکبخت کسی که خدای خواند تو را                       درآ درآ به سعادت درت گشاد خدا

که برگشاید درها مفتح الابواب                                   که نزل و منزل بخشید نحن نزلنا

که دانه را بشکافد ندا کند به درخت                            که سر برآر به بالا و می فشان خرما

که دردمید در آن نی که بود زیر زمین                           که گشت مادر شیرین و خسرو حلوا

کی کرد در کف کان خاک را زر و نقره                           کی کرد در صدفی آب را جواهرها

ز جان و تن برهیدی به جذبه جانان                               ز قاب و قوس گذشتی به جذب او ادنی

هم آفتاب شده مطربت که خیز سجود                         به سوی قامت سروی ز دست لاله صلا

چنین بلند چرا می‌پرد همای ضمیر                              شنید بانگ صفیری ز ربی الاعلی

گل شکفته بگویم که از چه می‌خندد                            که مستجاب شد او را از آن بهار دعا

چو بوی یوسف معنی گل از گریبان یافت                       دهان گشاد به خنده که‌های یا بشرا

به دی بگوید گلشن که هر چه خواهی کن                    به فر عدل شهنشه نترسم از یغما

چو آسمان و زمین در کفش کم از سیبی‌ست                تو برگ من بربایی کجا بری و کجا

چو اوست معنی عالم به اتفاق همه                              بجز به خدمت معنی کجا روند اسما

شد اسم مظهر معنی کاردت ان اعرف                           وز اسم یافت فراغت بصیرت عرفا

کلیم را بشناسد به معرفت‌هارون                                  اگر عصاش نباشد وگر ید بیضا

چگونه چرخ نگردد بگرد بام و درش                                 که آفتاب و مه از نور او کنند سخا

چو نور گفت خداوند خویشتن را نام                                غلام چشم شو ایرا ز نور کرد چرا

از این همه بگذشتم نگاه دار تو دست                            که می‌خرامد از آن پرده مست یوسف ما

چه جای دست بود عقل و هوش شد از دست                که ساقی‌ست دلارام و باده اش گیرا

خموش باش که تا شرح این همو گوید                          که آب و تاب همان به که آید از بالا

دیوان شمس-غزل ۲۱۶